 |
| minka na dziś;] |
Virginia Woolf jest genialna! Mam nadzieję, że wkrótce- gdy wpadnie mi w ręce dodatkowych większych strzępów czasu absolutnie planuję założyć na tym blogu część poświęconą tylko i wyłącznie tej wybitnej pisarce, jej biografii i prozie. Achh... gdyby nie ta szkoła...
No dobra, dziękuję bogom i wszystkim pluszakom za to, że chociaż na opisywanie swego dnia dały mi troszkę Pana w Kapeluszu o prędkości niebywałej- Czasu;p Więc...
28 styczeń, wciąż 2013r.
Na 8.00 do szkoły, więc- siłą, której udało się podnieść me ciężkie powieki uwalniając od błogostanu jakim jest Sen, były dźwięki cholernie napastliwe i głośne mego ustawionego w telefonie budzika! Och jakże byłam zniechęcona i zła! Jeżeli wciąż chodzisz do szkoły Słodki Czytelniku oznacza to, że wiesz jak się czułam. W każdym razie wstać należało. Z ciężarem na sercu wciąż na wpół śpiąc zebrałam się (mobilizacja, ruszamy tyłek!) i wstałam... Rutynowe ćwiczenia i cudowna melodia Tańców połowieckich (posłuchaj! http://www.youtube.com/watch?v=t8C8frqCKKg)- jakże to może człowieka postawić na nogi! No, więc już uśmiechnięta, pełna energii ruszyłam do łazienki. Poranna toaleta (30 minut...) przy akompaniamencie dynamicznych ( pobudzających- przede wszystkim;]) dźwięków piosenek Maanamu. Dalej , dalej... (ach jakże puste byłoby życie bez słów Virginii...) Ubrałam się (wciąż muzyki słuchając- czy muzyka to nie najważniejsza siła przy życiu nas trzymająca?- obok prozy Virginii), spakowałam plecak (Kocham Cię kochanie moje...) i na dół- na śniadanie (była już chyba 7.45). Wasa z almette, zbożowa kawa i narka najdrożsi rodzice, zmywam się i nie gwarantuję, że wrócę żywa... bo ostatni mamy niemiecki;p Cóż, wróciłam żywa, ale równiez pozbawiona wielkich pokładów energii na dzień przez Pluszaków mi podarowanych (kocham Was moje Bożki, ach tak mocno, że aż łamię dla Was święte pierwsze przykazanie...). No dobra... o czym pisałam? Ach tak- szkoła, początek tygodnia, nowe nadzieje... W szatni będąc- grzecznie przywitałam się z rówieśnikami, rozebrałam, zmieniłam buty i na chemię! Piękna chemia (mam wątpliwości czy to określenie jest odpowiednie?!?!). Wiecie co? Od słów "Na 8.00 do szkoły..." do "Pięknej chemii" moja wypowiedź nasączona jest fałszem. Przepraszam. Zreflektowałam się. Nad mą głową nie śpiewały skowronki. Byłam przygnębiona, znużona, ociężała, nieprzychylna wszystkiemu, niezadowolona i zła- wściekła na siebie. Jeszcze zanim wyszłam do szkoły, gapiąc się w lustro i widząc to swoje puste pozbawione uczuć spojrzenie myślałam "dlaczego do cholery nie mogę cofnąć czasu? czy choć jednokrotne tego dokonanie nie powinno przysługiwać każdemu? tak żeby naprawić błąd, zmienić bieg rzeczy...?". Te trzy pytanie w głowie szumiały mi podle przypominając o mojej podłości do czasu gdy zostałam pośpieszona przez mamę... W każdym razie początek dnia nie należał do najbardziej udanych. Chemia trochę ugasiła płomień tego 'złego uczucia'. I błogosławię ją za to. Zrobiłam jakieś zadanie na tablicy (dobrze- a jakże;]). Pogawędziłam z niezmiernie sympatycznym nauczycielem (nauczycielem! choć zawód ten jakże sfeminizowany;p). And over. Druga lekcja polski. Dowiedziałam się, że z kartkówki ("Świtezianka") dostałam najwyższy z możliwych stopni! ;] Szczerze, nie żebym była nieskromna, nie zdziwiłam się- umiem słowem pisanym zbajerować, 'poimprowizować' i jak się domyślić można- skutecznie i na swą cudowną korzyść. Sześć z polaka, dobrze wykonane z chemii zadanie- +5 kropli w kielichu jako-takiego zadowolenia. Nasztępnie najmilsi był w-f, baśnie japońskie (w końcu ma się to coś dzięki czemu załatwia się sobie zwolnienie do końca roku no nie? ;]), których i tak niewiele czytałam... bo przegadałyśmy z koleżankami (którym ćwiczyć się nie chciało). Mówiłyśmy między innymi o filmie, o którym ja pisałam wczoraj "Nie czas na łzy". Okazało się, że Ola już widziała ten film i... sucz powiedziała jak się skończy! Myślałam, że mnie krew na miejscu zalaje! "Psia krew- myślę- wczoraj zaczęłam oglądać tą 'produkcyję' (tworzę nowe filmowe narzecze;p) i na serio, nie na niby spodobała mi się (oczywiście było późno przyszła mama i koniec, over, kaput- trzeba było wyłączyć)! A ta gnida zdradza mi fabuły najistotniejsze wątki... co za porażka..." Jednakowoż, olałam to, wyrzuciłam z pamięci i obejrzałam ;] (ale o tym potem).
Na więc w-f: pogaduchy. Wracając jeszcze do języka polskiego. Mogę napisać iż byłam podczas tej lekcji w stanie spokojnego i wyważonego zachwytu (ważymy uczucia! miłość swą Czytelniku liczysz w gramach czy kilogramach? co z nienawiścią hę? think about it). Swoisty stan co? oczywiście jeżeli chodzi o jego występowanie na polaku... Czym więc był spowodowany? Ano poezją i sztuką malarską. Poezja, jak się dziś dowiedziałam, trudnego, wymagającego i w samotności zmarłego poety romantycznego Cypriana Norwida. Konkretniej- "Daj mi wstążkę błękitną"- ach miłości moja! nie mogę mieć Cię, więc daj chociaż wstążkę, nie, nie- daj cień smukłej Twej szyi, nie! nie! nie dawaj nic! zadowolę się wspomnieniem, kroplą deszczu, spadłym listkiem i do zgonu już chowanych i w umyśle pilnie strzeżonych zapamiętanych rysów twarzy Twej... Ach jak romantycznie, jak niebiańsko, anielsko i smutnie tym samym! Obok wiersza znajdował się ten oto obraz:
Dom. Sprawdzenie programu TV- nic. Szybko zmiana kostiumu, ogarnięcie pokoju (pościelenie łóżka) und (kto mi powie, że nie znam niemieckiego?;p) na obiad: jajka sadzone z warzywną sałatką, mniam- prawdziwie wegetariańskie danie! Po obiedzie- brzdękanie, szukanie odpowiednich klawiszy, znów klęska... Siostra przyjechała! Perfect! Kupiła mi kubek (z którego później miałam przyjemność sączyć sok własnej roboty z pomarańczy;]), odmalowany wokół w gejsze! Japoński akcent number two tego dzionka. Then... no wzięłam się do roboty... Słuchając Tańców połowieckich, Marsza Radeckiego i Tańców węgierskich numer pięć, zrobiłam trzy zadania z matmy (sukces...), trochę notatek z fizyki (weź się ich teraz naucz!), jakieś zdania z angielskiego... i 10 minut WOSu- jutro sprawdzian ;/ Była 18.00. Włączyłam o tej porze kompa, zwędziłam z lodówki sałatkę wegetariańską Lisnera, do tego kubek gorącej kawy (zalanej tylko mlekiem, ani kropli wody;]) i wracamy do filmu. "Nie czas na łzy" z Hilary Swank. Potem na fb umieściłam taki niedługi opis tego obrazu, który wykorzystam również tu bo jestem leniwa;] oto on:
Jakież to pretensjonalne nieprawdaż Czytelniku? Nie wiem... Nie myślę, jestem zmęczona, nie widzę liter na klawiaturze, wspomagam się okularami. Doceń Czytelniku to, że sama to w paincie stworzyłam (za wyjątkiem ludka;p). Ok, ok- spadam, zmywam się. Fizyki nie umiem, WOSu nie umiem, ale wpis na blogu jest ;D Dobranoc. Pozdrawiam.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz